Szary domek. Książka, obok której nie można przejść obojętnie

Szary domek  to nietuzinkowa opowieść o poszukiwaniu prawdziwej przyjaźni i przezwyciężaniu tego co niemożliwe. W Szarym domku nic nie jest takie jakim się zdaje. Wilk może być artystą, Noc zwinąć się w kłębek i zasnąć w piwnicy, a Wiedźma udowodnić, że jest najmilszą osobą na świecie. Wraz z tytułowym bohaterem zerkamy w zakamarki swojego wnętrza, odkrywamy w nim prawdy, które były na wyciągnięcie ręki lub przypominamy sobie o tych, które zdążyły już obrosnąć kurzem.

Szary domek to historia piękna, wzruszająca, pełna refleksji, która pobudzi wyobraźnię czytelnika w każdym wieku. Przeczytałam ją z zapartym tchem, nie mogąc wyjść z podziwu, że została napisana przez debiutantkę ­– laureatkę konkursu „Piórko 2015. Nagroda Biedronki za książkę dla dzieci”. To niesamowite tym bardziej, że Katarzyna Szestak wysłała zgłoszenie konkursowe na kilka minut przed zamknięciem pierwszego – literackiego – etapu konkursu. Nawet nie chcę myśleć o tym, że mogłaby nie zdążyć! Co prawda żyłabym sobie w stanie błogiej nieświadomości, ale o ileż uboższa. Szary domek to nie tylko bogactwo fabularne i językowe, to także pełne wrażliwości ilustracje Natalii Jabłońskiej – laureatki drugiego etapu konkursu, które razem stanowią przepyszną ucztę dla duszy.

Na Szary domek warto było czeka pół roku

Dlaczego aż tyle? Treść książki pochłonęłam jeszcze w czerwcu, zaraz po ogłoszeniu wyników pierwszego etapu. Przez moment żałowałam, że sama nie mogę wziąć udziału w drugim etapie konkursu – autorami publikacji mogli zostać pisarze i ilustratorzy, którzy do tej pory nie publikowali swoich prac. Ostatecznie tylko zaostrzyło to mój apetyt, uzbroiłam się w cierpliwość i śledziłam dalsze losy publikacji.

Osoby, które czuwały nad projektem wykonały kawał dobrej roboty. Książka pięknie wydana i można by się nad nią rozpływać bez końca, gdyby nie jeden mankament.

Kto z Was słyszał o Szarym Domku?

Sama śledziłam jego losy, bo o konkursie było głośno w środowisku grafików i ilustratorów. Honorarium w wysokości 100 tys. złotych dla każdego z laureatów było tutaj nie bez znaczenia. Ponadto patronat honorowy nad konkursem objął Rzecznik Praw Dziecka Marek Michalak.

Mimo to pół roku mija, a ja przegapiłam przypomnienie ustawione w telefonie i dzień premiery (30 listopada). Na szczęście książka wywarła na mnie tak piorunujące wrażenie, że przypomniałam sobie o niej samoistnie, jakby mnie coś trafiło. W panice ubrałam dziecię i pognałam do Biedronki w te pędy. Spodziewałam się najgorszego –  przed Mikołajkami  – na pewno wszystkie egzemplarze rozeszły się jak ciepłe bułeczki. Wpadłam do pierwszego sklepu z szaleństwem w oku (w myślach miałam już ułożony plan trasy po wszystkich Biedronkach w mieście), a tu wita mnie na wejściu całkiem foremny stosik książek – niemalże nietknięty.

Jak to?  To tylko ja czekałam z zapartym tchem na to literackie objawienie? Cena książki wprawia mnie w jeszcze większą konsternacje – 9.99 i sprzedały się raptem 2-3 sztuki? Widać ludzie nie wiedzą co tracą ­­– pomyślałam, ale narastające poczucie misji tymczasowo zagłuszyła potrzeba bardziej przyziemna.

To co by tu przy okazji kupić na obiad?  – zaglądam do portfela, bo jakoś wcześniej nie miałam do tego głowy – hmm – 14 zł. Cóż, dziś musiały nam wystarczyć paczkowane pierogi z serem za 3.50.

Dla tej książki mogłabym żywić się samą miłością aż do Świąt <3